Alleen zijn: een zegen of een last?
“Ah, dus Nicolas is 4 maanden wandelen. En Mana woont tijdelijk in Engeland.
Maar hoe is dat voor jou? Voel je je niet heel eenzaam op Fitch?”
“De mens is een sociaal wezen”, dat was de eerste vuistregel die ik leerde tijdens mijn master sociale psychologie. Nou, daar zit ik dan alleen op Fitch, terwijl één van mijn belangrijkste levensbehoeftes niet wordt voorzien.
Maar hoe belangrijk is het eigenlijk om mensen om je heen te hebben? Moet ik me zorgen maken of is het ook wel eens goed om alleen te zijn?
De mens als sociaal wezen
Al in de tijden van de jagers en verzamelaars werd het duidelijk dat het groepsleven voor de mens veel voordelen heeft. Zo vind je binnen een groep sneller een partner, de zoektocht naar voedsel verloopt met meer succes en in een groep ben je beter bescherm tegen gevaar.
Maar met een Albert Heijn op elke hoek van de straat, een relatief veilig land, en naar schatting 200 tot 250 verschillende datingsites, zou je je kunnen afvragen of dat nog steeds de reden is waarom we naar elkaar toe trekken.
De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven.
Aristoteles
De behoefte om je te omringen met mensen heeft niet alleen een evolutionaire aard, maar komt ook voort uit onze persoonlijkheid en opvoeding. Opgroeiende binnen een gezin met vier kinderen en een horecabedrijf aan huis, is het niet verassend dat mijn Fitch profiel zich voornamelijk aan de relationele kant bevindt. Naast dat het in mijn genen zit, moest ik ook sociaal zijn om mee te kunnen draaien in het gezin.
Toch merk ik dat ik met mijn voornamelijk relationeel gerichte persoonlijkheid, ook erg geniet van het alleen zijn. Hoe zit dat?
De ander als sociale druk
Dat heeft te maken het fenomeen dat wat je energie geeft ook precies je gevoeligheid is. Hetgene wat je nodig hebt, kan je ook in de weg zitten. Heb je behoefte aan impulsen, dan kan diezelfde jacht naar impulsen er ook voor zorgen dat je alle kanten opvliegt. Houd je van doelen bereiken, dan kan dat doorslaan in alleen maar ‘meer, meer, meer’ willen.
Zo ook bij de sociale persoonlijkheden. Hoewel mensen mij energie geven, is ‘de ander’ ook precies mijn gevoeligheid. Mijn natuurlijke neiging om snel te schikken en de ander het gemakkelijk te maken, maakt het soms lastig om mijn eigen mening te onderzoeken en mijn eigen pad te blijven volgen. Groepsdruk, fear of missing out (FOMO), sociale uitsluiting, het groepsleven brengt ook allerlei lasten met zich mee.
Zijn mensen een last of een zegen
Met het wegvallen van mijn gevoeligheid, de collega’s op kantoor, ontstaat er als vanzelf ruimte om dingen echt helemaal zelf te doen. Heerlijk! Maar ook te gemakkelijk… De échte uitdaging is om juist in contact met die ander je eigen keuzes te blijven maken en niet compleet te vervloeien in de belevingswereld van de ander.
Wat is het dan wat ik normaal zo prettig vind aan collega’s? Ik denk terug aan de reden die ik geef als mensen vragen waarom ik niet alleen op wereldreis ga. “Tja, dan sta ik na een helse tocht boven op die vulkaan in Indonesië. En dan heb ik niemand om de euforie mee te delen!”
En precies daar zit een belangrijke kern. Om emoties dieper te kunnen beleven heb je mensen om je heen nodig. “Geluk verspreidt zich door het te delen”, zeggen ze, maar ook voor het verwerken van negatieve gebeurtenissen heb je andere mensen nodig.
Rouwen is een sociaal proces, dat kun je niet in je eentje op de bank.
Marijke Arendsen Hein
Niet voor niets worden therapieën tegenwoordig vaak in groepsverband gegeven. En ook wij hebben een training waar je met groepsgenoten aan de slag gaat. Want in een groep vind je herkenning, zie je hoe een ander omgaat met soortgelijke problemen én kun je je emoties delen en daardoor gemakkelijker verwerken.
Dus merk ik dat de belletjes naar collega’s steeds minder over de inhoud gaan, maar over het delen van spannende belevenissen, mooie gesprekken die ik gevoerd heb en het vieren van successen.
Of ik me alleen voel? Zeker niet! Gelukkig heb ik collega’s onder de sneltoets waarbij ik mijn frustraties mag spuien en blijdschap mag uiten.
En nu, nu ga ik ze snel bellen om te vieren dat mijn tweede Fitch blog eruit is.
Een fijne zomer!
