Vacature: Fitch zoekt bagagedrager (80 uur)

Vijfenzeventig dagen kilometers vreten.

Santiago is nog steeds slechts een vaag begrip dat we alleen kennen als een woord op de richtingsborden.

Het is een reis van extremen. Als ik het takenpakket van onze dag zou opstellen, schets ik regelrecht het profiel van een hondenbaan. Wat maakt dat we toch blijven doorlopen?

Intrinsieke versus extrinsieke motivatie

Een belangrijke peiler onder onze motivatie is de grond waarop deze gebouwd is: doen we voor het ‘spel’ of ‘de knikkers?’ Extrinsiek gemotiveerde mensen handelen omdat ze er iets voor terugkrijgen: een beloning in termen van geld, waardering of status. Of juist omdat ze een straf ontlopen als ze zich op een bepaalde manier gedragen. 

Intrinsiek gemotiveerde mensen handelen omdat de activiteit henzelf stimuleert of voedt. De gelukkigste werknemers die ik ben tegengekomen in de begeleiding van individuen en organisaties zijn vaak de oprichters van de bedrijven zelf. Ze doen waar ze zin in hebben, wat goed voelt, wat ze vervult. Wanneer je betaald wordt voor wat je doet, hebben veel mensen meer de neiging ‘omdat het moet’ als motivatie te hanteren. 

NB. Wat overigens niet wil zeggen dat ze de meest gemakkelijke figuren zijn om mee samen te werken, maar dat terzijde. Vandaar ook de begeleiding…

Wanneer intrinsiek extrinsiek wordt

Hoewel het een simpel onderscheid lijkt, gebeurt er iets bijzonders wanneer je motivatie over langere tijd analyseert, zoals ik nu waarneem tijdens onze reis.
 
Het idee voor deze reis is intrinsiek geboren, we krijgen er immers geen geld of andere beloning voor terug. Dus dat wordt gemakkelijk lopen, zou je denken.
 
Echter, de intrinsieke boog wordt steeds op de proef gesteld. Hoeveel dagen boven de dertig graden kan ik nog verdragen? Wanneer komen we tot de conclusie dat de last toch te zwaar is? Hoe verdraag ik de sleur na zoveel dagen vrijwel elke dag dezelfde routine?

Omgaan met de sleur

Houd de stip op de horizon voor ogen!’, is een advies dat veel gegeven wordt in het bedrijfsleven. Echter, wat is ons hoger doel? In Santiago hebben we werkelijk niets te zoeken.
 
Ik merk dat de bagage juist het zwaarst wordt wanneer het doel zwaarder gaat wegen dan de bezigheid zelf. Als we een supermarkt voor sluitingstijd moeten zien te bereiken om nog ons maaltje bij elkaar te sprokkelen, begin ik direct alle opgebouwde pijntjes te voelen.
 
Een doel heeft in zich dat er werkethos in sluipt. Dat het ‘moeten’ wordt.
 
Dit werkethos zie ik ook bij collega-wandelaars op opmerkelijk wijze verregaand toeslaan: ze draaien hun dag-nachtritme om, om de zon zoveel mogelijk te vermijden. Ze starten om vijf uur, wakker gemaakt door dezelfde wekker die ze in hun dagelijks werkende leven hanteren. Lopen het eerste uur met een hoofdlamp (!), omdat de nacht nog niet ten einde is, en zijn niet eerder tevreden dan wanneer ze minimaal veertig kilometer hebben gelopen..

Mijn gitaar als medicijn

Het reizen wordt dus het zwaarst als ik ga efficiëntiedenken en nadenk over hoe ik mijn doel sneller of gemakkelijker zou kunnen bereiken. 

Misschien wel het meest onlogische voorwerp dat ik meezeul, naast de baby welteverstaan, is de gitaar. Veel vragen heb ik daar al over ontvangen. En ook veel bedenkingen zelf op de zwaarste momenten. 

Echter, waar de gitaar in het begin van de reis vooral een last was, ‘Nicolas, hoe idioot kun je zijn?’, is de gitaar nu veel weken later mijn medicijn om de reis dragelijk te houden. Want bijna metaforischer dan een reis, gaat muziekmaken púúr om het spelplezier. Door muziek te maken, ‘kom je niet ergens aan’ en hoef ik even helemaal niks. 

Dus begin ik iedere dag met de gitaar, en weet ik waar ik op terug kan grijpen als ik er doorheen zit. 

Zoek de gitaar in je eigen werkzaamheden!

Als ik voor deze reis betaald zou worden, had ik deze hondenbaan allang opgezegd, of minstens de internationale arbeidsinspectiedienst gecontacteerd wegens de erbarmelijke werkomstandigheden. Ik had het niet volgehouden. 

De feitelijke werkdruk is ongekend. Toch zijn we - tot op heden - nog niet uitgevallen. De gitaar helpt me dagelijks met haar gewicht herinneren, uit welk vaatje ik vooral moet blijven tappen. 

Dus ga vandaag ook op zoek naar jouw gitaar. Wat is de bezigheid waarvan jij geniet zonder dat je er iets voor terug krijgt? Waar haal jij het meest plezier uit? 

Succes met opstarten!