Wat wil ik?
“Ik werk als Business Analist, het werk gaat mij goed af, maar het geeft mij geen energie. Past dit wel bij mij? Ik wil meer regie over mijn eigen leven nemen, maar wat vind ik echt leuk? Welke keuzes moet ik maken? Ik wil ontdekken wat IK wil.”
Hoewel een groot scala aan persoonlijkheden de revue passeer bij Fitch, komt het negen van de tien keer terug op die laatste vraag: wat wil ik?
Hoe komt dat nou? Hoe kan het dat er zoveel verschillende karakters bestaan, en toch een groot gedeelte dezelfde ontwikkelvraag heeft?
Ontwikkeling van drijfveren gedurende je leven
Tijdens ons opgroeien ligt het accent van de ontwikkeling vooral op ‘verbondenheid’. We doen er alles aan om niet te worden buitengesloten, afgewezen, of erger nog: achter gelaten te worden.
We hechten ons aan onze ouders, de belangrijkste figuren op dat moment in ons leven. Zij hebben jouw lot in handen. Ze bieden je alles wat je nodig hebt op te overleven; eten, aandacht, en comfort. Hopelijk. Want in eenzaamheid overleven we het niet.
We worden ‘geprogrammeerd’ om ons te verbinden. Niet alleen als kind aan onze ouders, maar ook aan andere mensen tijdens je eerste twintig jaar. Je gaat naar school, waar je de leraren volgt. Je gaat naar de kerk, waar de geboden je vertellen hoe je moet leven. En als dat al niet het geval is, vertellen je vrienden wel wie je bent.
Je aansluiten bij sociale groepen wordt je nieuwe overlevingsstrategie. Je doet er alles aan om binnen de groep te passen. Wie heeft zich niet aangepast in zijn puberteit aan de toen heersende mode? Zelfs door je ervan af te zetten, zit je opnieuw in de gevangen kooi.
Authenticiteit onderdrukken om je relaties te redden
Maar we worden ook geboren met een andere drijfveer, ‘authenticiteit’. Het streven om iemand te zijn, om te kunnen gaan en staan waar je wilt. Om zelf het leven in te richten; links, rechts, rechtdoor, rechtsomkeer. Het kunnen weten wat je voelt, in contact met je lichaam en ‘gut feeling’. Want ook die intuïtie heb je nodig om zelf te kunnen overleven.
Maar je authentiek uiten als kind brengt een gevaar met zich mee. Als je altijd alleen je eigen waarheid en gevoel volgt, raak je de connectie met je ouders kwijt. Zij vragen juist van jou je te schikken naar het gezin, de maatschappij. De kans op afwijzing, afstoting en isolatie ligt op de loer. Als een klein olifantje aan de rand van een oneindige steppe. Met voor zich nog alleen maar weidsheid die vooral met de leegte confronteert. Alleen op de wereld. Alleen. Achtergebleven. Wat nu?
Dus kiezen we ervoor om onze authenticiteit en onze emoties te onderdrukken, om onze kostbare relaties te beschermen. Om de verbinding niet kwijt te raken. Die we het hardst nodig hebben om te overleven.
Authenticiteit gevraagd, maar geen kompas op zak.
Maar dan wordt het tijd om het nest te verlaten. Te gaan studeren, of op zoek te gaan naar een eigen baan. Je verdient je eigen centen, betaalt je eigen onderdak, je eigen eten, je comfort.
Je ouders besluiten je los te laten, immers, je kunt op je eigen benen staan. Ook de leraren verdwijnen op de achtergrond, je hebt alle examens gehaald, je bent klaar voor het leven.
Je bent zo midden of eind twintig, en boem: waar je dacht alles op rolletjes te hebben, overzie je een grote leegte. Voor het eerst ben je aangekomen op een kruispunt waar je zelf kunt kiezen wat je wilt, maar heb je geen flauw idee welke afslag je moet kiezen.
Er is namelijk niemand die jou de weg kan wijzen. Nu komt het aan op je eigen kompas; dat kompas dat je de afgelopen 25 jaar hebt onderdrukt. Waarmee je het contact mee bent kwijtgeraakt. Je weet niet wie je bent, wat je voelt en wat je wilt.
Je belangrijkste gereedschap is door verwaarlozing zoekgeraakt. Dus geen wonder dat het stuurloze schip bij de veilige haven om richting zoekt.
Dus pak je kompas er nog eens bij! Doen de wijzers het nog? Staat die goed gekalibreerd? Zo niet, koers deze richting nog eens op.
Geïnspireerd op Gabor Maté’s verhaal over autenticity and attachment.
