Je reflecteert je een ongeluk

‘Hoe kijk je terug op onze laatste sessie?’

‘Goed, maar het voelt alsof we er nog niet zijn. Ik kan de vinger er nog niet helemaal op leggen. Alsof ik nog ergens doorheen moet. Nog een laag dieper. Het is oud verdriet denk ik. Alsof er nog meer te ontdekken valt.’

‘Hmm. Weet je, er puzzelt mij ook iets wat ik je zou willen voorleggen. Iets houdt zich schuil in onze relatie wat ik graag op tafel wil krijgen.

We zouden ons zomaar op zeer glad ijs van een zeer verslavende dynamiek kunnen begeven: ik met mijn empathische “ohh’s” en “ahh’s” sluit perfect aan op jou veel te lang ongeziene ervaringen van vroeger waar je het slachtoffer van bent geweest. Mijn redderscomplex als een deksel op jouw potje slachtofferschap.

En dat kunnen we oneindig blijven herhalen. Of thans, tot de portemonnee van jou of je werkgever dat toelaat. 

Nee, ik merk dat ik glazig begin te staren en me begin te vervelen. Ik voel mij genoodzaakt de ‘empathische professional in mij’ de mond te snoeren.  

Omdat ik jou (en mezelf) er geen recht mee doe. Omdat we zo niet tot werkelijke gedragsverandering komen. Want, waarom zitten we hier?’

‘Omdat ik vastloop in het leven. En ik mezelf beter wil begrijpen.’

‘Ja, je levensverhaal laat zeker diepe sporen zien van daden die ver buiten jouw verantwoordelijkheid lagen.

Echter, laten we dat eens karikaturiseren. Aan de ene kant zijn we een optelsom van onze genen en ervaringen. Aan de andere kant: als we ons vandaag zo gedragen omdat we misschien te vaak door onze moeder zijn laten vallen, omdat zij zo neurotisch was omdat haar moeder háár weer zo vaak had laten vallen, omdat haar moeder háár …. Snap je waar ik heen wil?’

‘Help me.’

‘Waar ben jij in je eigen verhaal? Ga jij je kind ook weer laten vallen?’

‘Nou, …’

‘Het is belangrijk dat we ons buitengewoon bewust zijn dat er maar één iemand hier aan het stuur zit van zijn eigen leven.

Natuurlijk is het belangrijk om te snappen waarom bepaalde situaties je zo hard raken of dwars zitten en waardoor het je niet lukt om stappen te zetten.

Een overgroot gedeelte van onze gesprekken zijn ook gegaan over het praten over het verleden. We hebben een ander licht doen schijnen op het gedrag dat je vandaag laat zien en je bewust gemaakt van mogelijk automatische patronen die er vroeger zijn ingesleten.

Maar mijn gevoel zegt dat we genoeg gewoelmuisd hebben in wat er was.’

‘Oké..’

‘Wat als we het terugblikken in de achteruitkijkspiegel vandaag eens achter ons laten liggen?

Worden de dingen die je vandaag overkomen immers verklaard door het verleden, of kun JIJ die dingen vandaag ook een andere draai geven?

Zullen we daar de overige tijd die dit uur nog rest op richten hoe jij zorgt dat je zelf weer op gaat staan?’