Vluchten in worden wie je bent

Worden wie je bent. Is het niet een verleidelijke gedachte? Dat er altijd nog een betere versie van jezelf te maken is. Dat dit slechts de eerste pannenkoekenversie is. Dat daar in die verre toekomst jouw lotsbestemming zich zal ontvouwen. Dat op een dag het kwartje valt, het ‘opeens heb je het’-moment. Pats. Je bént het. Het wordingsproces is voorbij. Je bent af.

En zo duik je weer het warme zomerbad in. Met je cocktail nog aan de rand. Weg van de wespen die als piekerende stemmen om je Aperol Spritz zoemen. Na deze vakantie ga je het roer omgooien. Je ziet de vergezichten al levendig voor je. Je zegt je baan op. Je wordt ZZP’er. Je trekt de stad uit. Uit de buzz van de menigte. Misschien een stapje verder. Een lap grond met olijfbomen, hier veel zuidelijker. In de rust van een niet zo gejaagd land als Nederland.  

Worden wie je bent kun je beschouwen als een uitgangspunt voor persoonlijke ontwikkeling: dat de kern van wie je bent, het talent en de dromen die je in je draagt, al aanwezig zijn.

Maar met worden wie je bent kun je ook op een dwaalspoor raken. Dat het je een ticket biedt voor een achterdeur. Dat het ‘echte leven’ nog gaat beginnen. ‘Great times are comin’. Dat je nog verder moet zoeken naar die plek waar jij écht helemaal tot je recht komt. Eindelijk die laatste regel uit je vroegere vriendenboekje bewaarheid wordt.

Worden wie je bent verwordt daarmee tot een vlucht. Een vlucht naar weg van hier, een vlucht naar de toekomst. Maar één ding zien we daarbij over het hoofd: dat we onszelf meenemen in die verre toekomst. Ben je geneigd conflicten uit de weg te gaan en te draaikonten, dan zul je dat ook in die toekomst gaan doen. Al geven we je een miljoen. Want, lieve help, wat ga jij doen met een miljoen?

Maar bovenal duik je voor je verantwoordelijkheid om hier in dit leven het proces aan te gaan, je leven vorm te geven. Denkbeeldig kneden aan een verre toekomst aan de rand van deze infinity pool, of zelfs met een coach in een veilig kamertje, leidt niet tot een reactie van je directe omgeving. Zoals een kunstenaar staat te ploeteren voor een wit doek, dat hem confronteert met zijn fratsen die hij zojuist met verf en kwast heeft uitgehaald. Zo heb jij te ploeteren ten aanzien van je dierbare anderen, je collega’s, je werkgever.

Want juist in relatie tot de ander, tot het iets, tot het niets, geef je jezelf vorm. Krijg je vorm. Ontstaat iemand. Jij. Dus zoek niet verder, je bent er al. Maar blijf ploeteren.