Waarom?!

“Sorry dat ik het vraag, maar is je misschien iets ernstigs overkomen?” […] “Of handel je vanuit een bepaalde geloofsovertuiging?” […] “Ook niet? Lieve help, maar waarom onderneem je dan een dergelijk avontuur?“

De belgische boer schudt meewarig zijn hoofd. Uiteraard mogen we onze tent op zijn land plaatsen; ‘le petit devrait pouvoir dormir!’ Maar op zijn simpele vraag moeten we het antwoord schuldig blijven.
 
Ook de franse stamgast die in een dronken ‘pourquoi?’ ‘pourquoi?’ ‘pourquoi?’ blijft hangen, kunnen we de spuitwaterspugende mond niet snoeren.
 
Inderdaad, waarom hebben we besloten deze hachelijke reis naar Santiago de Compostela te maken? We hebben over veel dingen in onze voorbereiding nagedacht - tekenpincet? fivefingers schoenen? blarenprikkers? - maar over de eigenlijke drijfveer, daar lijken we geen tijd voor te hebben gehad.

Doelgericht van A naar B

Waarom toch? Waarom? Op momenten dat we aan de karrevracht op onze rug (en buik!) dreigen te bezwijken, komt de vraag ons nog regelmatig teisteren. “pourquoi??”

Ik haat wandelen. Dat is de grap. Het is niet een inzicht van deze reis, maar een inzicht dat ik al veel eerder heb opgedaan. 

Iedere keer als ik families in het Arnhemse (of Ardense) bos gezellig zie wandelen, wrijf ik in mijn handen dat de jaarlijkse familiedagen net achter de rug zijn. 

Waarom zou je wandelen van a naar b, als je daar niets te zoeken hebt? Of nog erger: van a naar a?

En zet ik mijn resultaatgerichte tocht voort naar de kluswinkel, of pak ik de motorzaag en ik hak ik tevreden een boom in stukjes.

Ik ben een doelgericht wezen. Ik ben verslaafd aan groei, aan dingen doen, aan terugkijken op een dag waarin ik dingen ‘voor elkaar heb gekregen’.

De blauwdruk daarvoor is vroeger gelegd aan de keukentafel waarop het hoofd van het gezin na het ontbijt op zaterdag de gevleugelde woorden uitsprak: “wat gaan we doen vandaag?”

Alle zoons wisten ondertussen dat dat een retorische vraag betrof (zonder nog bekend te zijn met dat woord), en probeerden vliegensvlug van tafel te vluchten.

Helaas, het verzet was van korte duur. Fundering leggen, zwembad uitgraven (met de hand!), cementen vloertje storten, dak aanbrengen.. Wat hebben we zoal niet gebouwd? Mijn vader was per slot van rekening huisarts!

Hoeveel antidotes ik ook verzin tegen dit resultaatgerichte DNA: het verbannen van het to-do-lijstje, de wekker, de jaarlijkse goede voornemens: mijn blauwdruk is niet gemakkelijk uit te wissen.

En dus sjees en sjouw ik tegen beter weten in door. ‘Als we nog even doorlopen, kunnen we dit of dat dorp halen’, ‘Als we doorpakken, redden we voor zonsondergang…’

Echter, als je iéts wilt doen waarbij de resultaten zich traag opstapelen, is het wel wandelen. De windmolen die je ‘s ochtends voorbijloopt, zie je ‘s avonds nog steeds achter je in de verte van het oneindige graanveld aan de rand van de horizon staan. Alles is traag, weinig beweging, weinig afwisseling.

Ik denk terug aan de woorden van mijn zakelijk compagnon wanneer ik hem mijn voornemens deel: ‘niet om het één of ander hoor, maar je kunt mijn 7-serie wel even lenen, dan ben je overmorgen in Santiago!’. Zijn ironische lach staat nog fris in mijn geheugen gegrift. 

Waarom ga ik toch zo tegen mijn ‘ikigai’ in, de enige echte weg ‘naar een lang, gezond en gelukkig leven’

De val van de waarom-bril

De waarom-vraag der dingen is een uitvloeisel van dat iets, iédere gebeurtenis of handeling, een reden heeft, een causale grondslag.

Of het nou voor Fitch is, of alle andere dingen die ik doe: ik blijf bij alles zoeken naar het antwoorden op die waarom-vraag. Het is de spreekwoordelijke bril op mijn neus, als het kind dat de waaromfase nooit is ontstegen.

En precies die bril valt, als ik maar lang genoeg loop, van mijn neus. De bril van de metersmakende vooruitgang (want die gaat tergend traag), de bril van het resultaat (afwezig!), de bril naar morgen (zie vandaag eerst maar eens door te komen).

De waaromvraag lost zich tegen de mooie achtergrond van onze wandeling steeds verder op. 

Wat rest is rust, verlost van vragen, verlost van het eeuwige jagen naar doelen en antwoorden. Wat rest is vandaag, het uitzicht, het gezelschap, het nu, en nu heb ik honger.