Hoe lang wacht jij al? Op dé mail die verlossing brengt.

Nee, ook dit is niet de mail waarop ik zat te wachten.

Waar ik in gedachten om liep te duimen.

Dé mail waarvan ik inhoud kan dromen, maar niet kan voorspellen. Van een afzender die me beter dan wie ook kent, zonder dat ik hem ooit heb ontmoet.

Zo’n mail met de lading van de grootste opdracht die we ooit hebben gekregen.

Nee groter, een opdracht die precies aansluit bij mijn verlangens, talenten en dromen. Die ik van mezelf kan opnoemen, die ik ergens heb opgeschreven. Of beter nog, waarvan ik niet eens wist dat ze in me leefden.

Een mail die iets wakker in me weet te maken, dat al lang smeulend onder de oppervlakte ligt verborgen. Het beest dat in voortdurende winterslaap ligt te wachten op het ontwakende sein.

Want is dat niet de belofte die een nieuwe mail in zich heeft? Zoals de deurbel vroeger. Alsof het onbereikbare highbrow meisje waar ik al jaren zinloos verliefd op kon zijn, opeens voor de deur kon staan, terwijl ik eenzaam wachtte op mijn zolderkamer. Dat ze - tegen alle verwachting in - alsnog een reikhalzend toenadering zocht waarvan ik de scène in mijn dromen al vele malen had afgespeeld.

Maar ze stond er niet. Het was de loodgieter voor een toiletlekkage.

Zoals een Linkedin-job-offer van een baan die misschien wel veel beter bij mijn kwaliteiten aansluit. Want hoewel tevreden: wat als er iets bestaat, een vreemd gaan ver buiten mijn huidige bekende muren, dat een veel betere bestemming blijkt van mijn tijd? Die ik toch slechts maar één keer kan besteden?

Hoe vaak check ik wel niet mijn mail? Per dag? Per uur? Zelfs voorbij de officiële werkuren? In het weekend? Op voetreis naar Spanje?

Als een rat drukkend op een knopje dat hem een dopamineshot geeft. Op zoek naar iets, niet wetende wat. Volhardend. Een gokverslaafde die aan de gokkast trekt. Wachtende op het onverwachte. Maar wat is het ultieme onverwachte? Precies, dáár kan ik me nou geen voorstelling van maken.

Maar hoe lang wacht ik niet op dit sein? Weken, maanden, zo niet jaren.

In de tussentijd zadel ik mezelf maar op met al die dingen die de tijd doen doden. Om de ondraaglijke lichtheid te vergeten. Met een laptop, een to-do lijst, een backpack, en zo nodig, een baby.

Maar wacht eens even, is dit niet tóch de e-mail?